Hiszpańska wojna domowa

Rankiem dnia 28 lipca po tygodniu mobilizacji wojska rządowe ruszyły w kierunku Ciudad Real i Madrytu aby stłamsić rebelię zanim ona zrobi pierwszy krok. Zagony kawaleryjskie i pancerne, osłanianie przez piechotę ruszyły ze swoich pozycji jeszcze przed osiągnięciem pełnej mobilizacji.

Siły Popular Front spodziewały się, że w końcu dojdzie do rozlewu krwi i już wcześniej zaczęły zajmować pozycje obronne, jednak liczebnie ustępowali wojskom rządowym, zwłaszcza w perspektywie ukończenia rekrutacji kolejnych dywizji rekrutowanych według klucza partyjno-ideologicznego, co było zamachem na równowagę polityczną w kraju i jednocześnie zagrożeniem dla wszystkich, którym nie pod drodze z rządem, w tym dla socjalistów i republikanów.




Na wieść o ruchu wojsk rządowych, dowódca rebeliantów, oblegający milicji rządową nie miał wyboru i doszło do ostrzału, a następnie szturmu na miasto. Rządowa milicja nie miała szans i po mniej niż dobie poddała się. Broń przeszła w ręce bojowników Popular Front, a pojmanych jeńców skierowano pod Madryt. Dwa dni później pod miasto dotarły wojska rządowe i zostały ostrzelane przez artylerię rebeliantów. Na przedpolu miasta toczy się regularna walka pomiędzy wojskami rebeliantów, mieniącymi się obrońcami republiki, a wojskami rządowymi, gdzie pomimo przewagi licznej wojsk rządowych to pierwszy dzień walk był bezskuteczny.

Druga rządowa armia próbowała okrążyć wojska rebeliantów strzegących masywu górskiego w w kierunku na Madryt. Manewr ten okazał się nieskuteczny, ze względu na teren i okopane pozycje brygady górskiej wspieranej przez bojówki Popular Front. Oddziały ideologicznie lojalne Popular Front wcześniej zaczęły mobilizację i przygotowania co przeważyło w tym starciu i wojska rządowe odstąpiły.

W kraju trwa wiele zamieszek politycznych związanych z wybuchem wojny domowej, w wielu jednostkach wojskowych, nie tylko rządowych odnotowano dezercje. Po potężnych zamieszkach w Barcelonie, Katalonia ogłosiła neutralność w wojnie domowej. Baskowie zaniepokojeni sytuacją, mobilizują swoje klany, a socjaliści z północy gromadzą się Kantabrii.

W tym wszystkim nikt nie widział żadnego ruchu ze strony zmarginalizowanych i przeklętych przez rząd komunistów.


Efekty:
- TF Hiszpanii

Taktyki proszę wysyłać do 23:59 dnia 28.10, lub w przypadku gracza Hiszpanii do 16:00, 29.10.

Imperium Brytyjskie wyraża swoje głębokie zaniepokojenie sytuacją w Hiszpanii. Nawołujemy do zaprzestania walk czym prędzej i dojścia do porozumienia. Ostrzegamy również, iż jakiekolwiek naruszenie brytyjskich terytoriów, mienia lub obywateli będzie wiązało się z odpowiedzią władz.

Hiszpański rząd szybko zareagował na zbrojną odpowiedź ze strony Popular Front wielką reorganizacją rozstawienia wojsk przy jednoczesnym rozpoczęciu natarcia we wszystkich kierunkach, aby wypchnąć przeciwnika z zajmowanych przez nich pozycji. Wojska rządowe obróciły się więc przeciwko każdemu kto tylko odważy się postawić rządowi Hiszpańskiemu. Włączając w to Republikanów, Basków jak i niezdecydowanych.

Wojska rządowe ponowiły ofensywę w kierunku San Rafael z próbą przełamania pozycji rebeliantów za pomocą szturmu lekkimi czołgami. Tym razem bez problemów udało się zdobyć samo miasto, ale czołgi napotkały problem po wkroczeniu na masyw górski, gdzie powitał ich cięższy teren, węższa droga i ogień artylerii. Lekkie czołgi pozbawione przewagi manewrowości i prędkości były łatwym celem nie tylko dla nielicznych dział pancernych, ale i zwykłej artylerii, która totalnie dewastowała czołg centralnym trafieniem. Jak meldują korespondenci wojenni rebelianci skończyli szkolenie przejętej po anarchistycznym zamachu artylerii, która dołączyła do tego starcia.

Na skutek tego Rebelianci wyparli rządowych aż do samego miasta San Rafael i przejęli porzucone lub uszkodzone czołgi, które odesłali do Madrytu.




Wojska rządowe wycofały się także z bitwy pod Ciudad Real, aby przegrupować siły i uderzyć na szerszym froncie, jednak nie czekali z ofensywą na czołgi, które musiały praktycznie okrążyć Hiszpanię, aby dotrzeć na swoje miejsce. Było to bolączką nie tylko tego oddziału.

Rozpoczęto ofensywy na Kraj Basków i Kantabrię, a także w kierunku wschodniego wybrzeża. Ofensywa w kierunku Malagi okazał się wielce skuteczna pomimo oporu rebeliantów i wojska rządowe podchodzą pod samo miasto.

Wojskom rządowym udała się także ofensywa z północy w kierunku Madrytu, gdzie przez dłuższy czas nie napotkali żadnego poważnego oporu. Jednakże próba w kierunku wschodniego wybrzeża była bezskuteczna, wojska rządowe prowadziły zażarta walkę z wojskami republikańskimi, gdy otrzymali uderzenie od flanki ze strony socjalistycznych wojsk z Walencji, która odrzuciła wojska rządowe z ich pozycji i zatrzymała ofensywę na Madryt.

Wojska, które wypowiedziały posłuszeństwo rządu zaczęły wspierać wszelkiego rodzaju ugrupowania i bojówki, którym nie po drodze z aktualnym rządem w obawie, że po wojnie domowej ich los i tak będzie przesądzony. Mimo problemów z porządnym uzbrojeniem, które często jest przestarzałe i przy brakach w artylerii to doskonale wspierają zbuntowane oddziały lub wykrawając się spowalniają wojska rządowe. Na terenach rządowych jak i rebeliantów trwają różne starcia pomiędzy bojówkami pro-rządowymi lub pro-rebelianckimi. Szczególnie zła sytuacja jest w Galicji, gdzie nie ma żadnych wojsk rządowych i rebelianci zajęli kilka miast i miasteczek.

Wojna w Kantabrii i Kraju Basków nie przynosi żadnego rozstrzygnięcia, wojska rządowe mimo tego, że są liczniejsze obstawiają dłuższy front, w czasie gdy zwłaszcza Baskowie bardzo sprawnie poruszają się po swoim terenie i posiadają rzeszę ochotników, których skutecznie wykorzystuje dowodzący Baskami Mariano Gámir Ulíbarri.

Ofensywa rządowa z Andaluzji mimo, że w dużej mierze ściera się z wojskami Popular Front wspieranymi przez socjalistów i anarchistów to jak do tej pory jest najbardziej skuteczna, skupiono tam całe rządowe lotnictwo oraz kawalerię, a także wiele lepszych oddziałów i samego generała Franco. Pomimo zaciekłego oporu wojska rebeliantów powoli ustępują lepiej wyposażonym i liczniejszym wojskom rządowym i pomimo wysiłku Juan Hernández Saravia, który dowodzi tam wojskami rebeliantów, to pod koniec miesiąca wojska rządowe wygrały drugą bitwę pod Ciudad Real.

Pod koniec miesiąca coraz częściej zaczęły pojawiać się bojówki komunistyczne.




O wiele dziwniejsze rzeczy działy się na morzu. Obie floty ruszyły wgłąb Morza Balearskiego, a w tym Morza Śródziemnego aby przechwytywać, eskortować lub niszczyć okręty transportowe płynące do Hiszpanii, bądź pływające po jej banderą.

Liczniejsza flota rebeliantów wspierana przez bombowce morskie posiadała na morzu przewagę ilościową i jakościową wszędzie, gdzie nie pojawiły się rządowe ciężkie krążowniki, przez co nie dochodziło do żadnych walk poważnych starć aż do momentu, gdy obie floty trafiły na radziecki transportowiec płynący do Hiszpanii. Znacząca część floty rządowej starła się z częścią floty rebeliantów. Do bitwy doszło na południe od Majorki i zakończyło się remisem i uszkodzeniem części okrętów w starciu lub po ataku torpedowym z bombowców morskich.

Tydzień później doszło do niespodziewanej sytuacji. Rebeliancki okręt podwodny znalazł włoskie okręty płynące w kierunku Majorki. Dzień później bezskutecznie ostrzelały rebeliancki niszczyciel nad Minorką, a na kolejny dzień doszło do starcia pod Majorką. O zmierzchu rebelianckie niszczyciele wraz z wsparciem bombowców morskich dokonały ataku torpedowego na włoską flotyllę, w wyniku którego poważnie uszkodzony został pancernik, który musiał zostać odeskortowany na Sardynię.

Bombowce próbujące dobić pancernik napotkały natomiast grupę inwazyjną płynącą w kierunku Barcelony. Gdy informacja ta dotarła z lekkim opóźnieniem do Barcelony to w pośpiechu przenoszono pozycje obronne z głębi lądu na wybrzeże.

Wszystko to było wynikiem chaosu we włoskiej marynarce i jak się okazało wojskach lądowych. Admiralicja i generalicja w pocie czoła pracowała nad tym, aby na czas znaleźć okręty i wyznaczone dywizje, aby w pośpiechu wysłać je do Hiszpanii, w skutek czego włoska flota była nie przygotowana, ani w całości zgrupowana, tak samo jak wojska lądowe nie były w żaden sposób zmobilizowane.

Przy próbie podejścia włoskich transportowców z wojskiem pod Barcelonę, zostały one ostrzelane przez artylerię z lądu, oraz próbowano dokonać ataku torpedowego, jednak liczne eskortowce obroniły większość transportowców jak i zniszczyły okręt podwodny. Nie mogły jednak nic poradzić przeciwko ostrzałowi z ciężkiej artylerii, która przy trafieniu przynajmniej poważnie uszkadzała transportowce.

Również desant w wykonaniu dywizji zmotoryzowanej w sile brygad, pod ogniem wroga, bez własnego wsparcia powietrznego i artylerii okrętowej okazał się totalną porażką. Regularne wojsko katalońskie, wsparte przez katalońskie milicje, mobilizowane po tym jak hiszpański rząd uderzył w oddziały republikańskie, nie miały problemu z odparciem tego ataku i Włoch dowodzący operacją zaniechał dalszego bezskutecznego ataku, wycofując się z wód Katalonii.

Dużym szczęściem dla włoskich sił inwazyjnych był fakt, że pod koniec miesiąca do Hiszpanii dotarł drugi włoski pancernik w eskorcie ciężkich krążowników co odwiodło flotę rebeliantów od ataku na bezbronnych Włochów.

Wojna domowa w Hiszpanii rozgorzała, a niespodziewana i chaotyczna interwencja wojsk Włoskich wskazuje na to, że konflikt ten nie jest tylko i wyłącznie sprawą samych Hiszpanów.


Straty:
Włochy:
- 1 pancernik I - poważnie uszkodzony dopłynął do Sardynii
- 2D piechoty zmotoryzowanej II
- 1O transportowców II
- straty w innych oddziałach wysłanych do Hiszpanii na skutek utraty transportowców ich przewożących

Hiszpania:
Siły rządowe:
+ panowanie nad niebem południowej Hiszpanii
- 1 pancernik - lekko uszkodzony
- 1 lekki krążownik I - uszkodzony
- 1 niszczyciel I - uszkodzony
- straty w wielu oddziałach, zwłaszcza brygadzie pancernej z Kastylii

Siły rebeliantów:
+ panowanie nad niebem morza Balearskiego i o tyle o ile północnej Hiszpanii
- 1 lekki krążownik II - ciężko uszkodzony
- 2 niszczyciele II - lekko uszkodzone
- 1 okręt podwodny I
- straty w wielu oddziałach

Wycena strat, kontrolowana gospodarka i pozostałe kwestie później.
Czas na taktyki na II turę wojenną do 16:00, 2 listopada.

Wielka Brytania wyraża swoje oburzenie działaniami Włoch. To co się stało, to jest jawna inwazja na państwo trzecie, już nawet nie tylko włączenie do wewnętrznego konfliktu. Ostrzegamy Królestwo Włoch, aby czym prędzej wycofało się z Hiszpanii i zaniechało wszelkich aktów agresji. Wydajemy zakaz przekraczania Cieśniny Gibraltarskiej dla włoskich okrętów.

Francja wyraża głębokie zaniepokojenie sytuacją w Hiszpanii. Wzywamy do zaprzestania walk, a szczególnie do wycofania się wojsk włoskich z Półwyspu Iberyjskiego. Po zakończeniu Wielkiej Wojny, zobowiązaliśmy się wszyscy do przeciwdziałania wszelkim aktom agresji międzynarodowych. Mamy nadzieję, że Królestwo Włoch przestanie łamać postanowienia międzynarodowe i zaniecha działań ofensywnych względem innych państw.

Katalonia odparła Włoską ofensywę na swój region, jednak pomimo jej oczekiwań rząd w Sewilli nie potępił tej akcji, ani w żaden sposób nie zareagował na fakt ataku terytorium Hiszpanii przez trzecią stronę.

Siły rządowe wsparte przez  świeżo wyszkolone dywizje piechoty zmotoryzowanej wznowiła ofensywy na wszystkich kierunkach, dosyłając świeże siły w miejsca gdzie do tej pory ofensywa szła powoli lub nawet w ogóle.

Kolejna ofensywa rządowa w kierunku Kantabrii początkowo odniosła sukces wbijając się klinem pomiędzy Basków, a socjalistów, jednak wraz z wydłużeniem linii frontu i wzmocnieniami oddziału Basku przez lokalną ludność ofensywa szybko została zatrzymana i to wojska rządowe zostały przepchnięte do obrony. W zimie Baskowie korzystając z aury pogodowej i znajomości terenu przeprowadzili kilka udanych wypadów na siły rządowe w klinie, grożąc odcięciem wysuniętych grup.
W Aragonii wojska rządowe również przeszły do obrony, atak aby osłaniać tylko flanki pozostałych wojsk nacierających w kierunku Madrytu. W kilku miejscach zostali oni przełamani przez wroga, jednak do zimy obrona nie została przełamana.

Najwięcej oddziałów generała Franco zostało przeznaczonych do ofensywy na Madryt z kilku różnych kierunków. Ofensywa z zachodu tym razem ostrożniejsza i wzmocniona piechotą zmotoryzowaną znów okazała się bezskuteczna, nawet przy wsparciu rządowych myśliwców. Republikanie wsparli walczące tam oddziały Popular Front, a generał dowodzący całością sił w centralnej i południowej Hiszpanii nie miał jak podzielić swojej uwagi na wiele różnych frontów.

Ofensywa od północy do zimy mimo próby opóźnienia dotarła pod Guadalajarę, gdzie wojska rebeliantów okopały swoje pozycje pod miastem i postanowiły wydać bitwę siłom rządowym.  W czasie gdy rządowa piechota związała rebeliantów walką, dywizje zmotoryzowane próbowały okrążyć miasto i przebić się na Madryt, jednak zostały przytrzymane przez siły republikanów i socjalistów.

W La Manchy wciąż trwa zacięta walka pomiędzy siłami rządowymi i samym generałem Franco, a wojskami Front Popular. 5 Armia słusznie nazywana jest najlepszą armią rządową. Po wzmocnieniu armii o kolejne dywizje zmotoryzowane jest to najsilniejsza i najbardziej mobilna armia rządowa, jednak jednocześnie prowadzi ofensywę na najszerszym froncie. Po początkowych sukcesach w natarciu na Madryt i walce z siłami Front Popular oraz wojskami republikańskimi broniącymi wejścia do Murcji doszło do załamania ofensywy na to ostatnie.




Zupełnie inaczej wygląda kwestia wschodniego wybrzeża. W końcu ujawniły się siły komunistyczne, które pod nieobecność sił republikańskich w Murcji zajęły tę prowincję wraz z ważnym portem floty, Kartageną w imię walki z faszyzmem. Wysłali także oddział w kierunku Madrytu aby brać udział w czynie wspólnej obrony stolicy, jednak ich główne siły nacierają na rządowych w kierunku na Malagę. Wymusiło to na generale Franco odesłanie tam większych sił, aby zatrzymać siły komunistyczne Juana Modesto.

Pojawienie się komunistów w wywołało kłopoty nie tylko w siłach rządowych, ale także niepokoje w „stronnictwie demokratycznym”. Dla republikanów jest to bardzo kłopotliwy sojusznik, który już pokazał, że jest zdolny do przejmowania regionów z rąk innych „stronników”,  a zarazem ich pojawienie się znacząco wsparło ich wysiłek. Z powodu przejęcia Murcji przez komunistów to republikanie wycofali swoje siły z tego frontu przenosząc oddział bardziej na północ.

Malaga wciąż się broni, chociaż walki trwają na przedmieściach miasta, a wojska broniące tego miasta niekoniecznie są popierane przez ich mieszkańców.  Zaopatrzenie do miasta dostarcza flota rebeliantów, która dostarczyła także świeże posiłki i wycofała z miasta rannych.

Wojska odesłane przez rząd na tyły do opanowania sytuacji na terenach już kontrolowanych przez rząd okazały się nieliczne, lub też rozkazy odnośnie tej akcji były zbyt zagmatwane. W Galicji doszło do kilku poważnych wystąpień przeciwko władzy rządu, nie znane są dokładne postulaty tych grup po za tym, że utworzyły lokalne komitety.

Pod nieobecność floty rządowej rebelianci mieli przez pewien czas wolną rękę na morzu, co spowodowało przejęcie przez nich większości handlu hiszpańskiego przemierzającego wody Morza Śródziemnego. Włoska Flota wycofała się spod Barcelony do kraju, jednak miesiąc później flota rebeliantów została przegrupowana ze względu na napotkanie włoskiej floty ponownie zmierzającej do Hiszpanii, tym razem w o wiele większym składzie.




Ta po reorganizacji i tym razem porządnym przygotowaniu grupy uderzeniowej wypłynęła z Włoch na początku listopada i po dopłynięciu do Majorki rozpoczęła polowanie na flotę rebeliantów. Ataki samolotów rebelianckich na tą flotę nie przynosiły skutków ze względu na silną obronę przeciwlotniczą, a ataki okrętami podwodnymi nie wchodziły w grę ze względu na silną obstawę. Rebelianci próbowali i tym razem podzielić flotę włoską ale to się nie udało w związku z czym całą flota rebeliantów pływa teraz samopas, lub ukrywa się na wybrzeżu. Znacząco utrudniło to zadanie włoskiej marynarki, która całą flotą ganiała pojedyncze okręty, jednak zniszczyła port w którym wcześniej przebywały okręty wojenne na Majorce oraz powróciła na wybrzeże Katalonii i w rozwiniętym szyku przeprowadziła morski pokaz siły.

Korespondenci mówią, że flota rebeliantów mogła utracić kilka okrętów podwodnych, które podejmowały desperackie próby ataku na włoską flotę, który tym razem była o wiele ostrożniejsza. Jeżeli chodzi o większe okręty to większość z nich była szybsza od prędkości całej floty włoskiej w związku z czym łatwo uciekały. Pancernika rebeliantów od końca października nikt nie widział.  

W związku z pójściem floty rebeliantów w rozsypkę i ukrywanie się to część floty handlowej ponownie dopływa na tereny kontrolowane przez rząd.

W tym kwartale doszło także do kilkunastu starć w powietrzu pomiędzy skrzydłem lotnictwa rebeliantów, a rządowych. Siły rządowe próbowały wesprzeć lotnictwem północ jednocześnie utrzymując totalną dominację na północy, jednak tylko i aż zrównoważyli siły powietrzne rebeliantów ograniczając ich działania do kontrolowania poczynań rządowych.


Efekty:
Hiszpania:
- Zrujnowany port na Majorce i strat w spalonej zabudowie miejskiej

Rząd:
- 1D Lekkiej piechoty I
- 8 mln strat w handlu
- całe dostępne zaopatrzenie, żołnierzom skończyły się środki do prowadzenia walki włącznie z najświeższymi dostawami
- straty w wielu oddziałach

Rebelianci:
- 3 okręty podwodne I
- 1D Milicji I
- 1/3 stanu zaopatrzenia
- straty w wielu oddziałach, zwłaszcza w armii Popular Front w La Manchy

Włochy:
- 10j ropy
- 1j zaopatrzenia
- 2% poparcia

Rząd Jego Królewskiej Mości jest oburzony agresją Włoch. To co się stało to jawny atak. Włochy bez wypowiedzenia wojny dokonały aktu agresji na Hiszpanię, atakując flotę hiszpańską i dokonując prób inwazji.

Wielka Brytania uznaje Królestwo Włoch za agresora i w związku z tym nie tylko podtrzymuje zakaz przepływu jakichkolwiek okrętów włoskich przez Cieśninę Gibraltarską, ale również wydaje zakaz włoskim okrętom wstępu do Kanału Sueskiego w jakiejkolwiek postaci i formie. Co więcej, zostaje wydany zakaz wstępu na brytyjskie wody terytorialne cieśniny Bab al-Mandab, gdzie wzywamy naszych francuskich sojuszników do poczynienia tego samego.

Podnosimy także, że sprawa nie zostanie pozostawiona bez rozwiązania i dokonamy eskalacji do Ligi Narodów. Wsparcie jakiejś strony to jedno, ale Regia Marina dokonała otwartego aktu agresji, co jest pogwałceniem międzynarodowych praw.
Wyrażamy swoje ubolewanie nad całą sytuacją mającą miejsce w Hiszpanii.

Czy Wielka Brytania pragnie rozpętać wojnę ze względu tylko udzielenia pomocy Hiszpanom, po pierwsze Regia Marine walczy z piractwem w tamtym rejonie, interwencja ma na celu zabezpieczenie naszych interesów handlowych z tutejszym rządem, a Wielka Brytania dokonuje zamknięcia cieśnin co jest preludium do rozpętania wojny, która pochłonie kolejne istnienia, apelujemy o rozważanie czy warto?

Wobec tego, Królestwo Włoch grozi Imperium Brytyjskiego wojną?
Atakowanie innego państwa i próby dokonania inwazji lądowej Włochy nazywają walką z piractwem i zabezpieczaniem interesów? To akt agresji i to w najpodlejszym z możliwych wydaniu. Polecamy Rzymowi rozważenie, czy Wasza polityka jest racjonalna. Rząd brytyjski podtrzymuje podjęte kroki i wydajemy ostrzeżenie - jeżeli Włochy zechcą spełnić swą groźbę wojny, Wielka Brytania nie będzie próżnowała.

To, Wielka Brytania grozi wojną. Blokując Suez. Dlatego też Włochy nie po zostawią tej sprawy bez odpowiedzi, my nie pragniemy rozpętać wojny, ale też możemy odpowiedzięć np pełnym Embargiem na brytyjskie produkty wtedy i wasze interesy handlowe ucierpią.

Francja wzywa Włochy oraz Wielką Brytanię do zaprzestania wrogich działań. Proponujemy następujące rozwiązanie: Włochy wycofają swą flotę spod brzegów hiszpańskich, zaś Wielka Brytania umożliwi ponownie okrętom włoskim na przepływanie przez Kanał Sueski oraz Cieśninę Gibraltarską.